Rozdział 24 :)

*UWAGA! PROSZĘ UZBROIĆ SIĘ W CHUSTECZKI !*

*Oczami narratora*

*Kilka godzin później.

Nad Dortmundem nastał słoneczny poranek. Dla niektórych był to początek kolejnego pięknego dnia, a dla niektórych inny od pozostałych - pełen smutku, żalu, niepogodzenia się z obecnym stanem rzeczy. Do grupy tych drugich ludzi zdecydowanie należał Lewandowski.

-Pan jest partnerem Klaudii Weksler? - zapytał lekarz, który właśnie wyszedł z sali operacyjnej.

-Tak, co z Nią?

-Jedna z kul uszkodziła płuco, a druga przeszła tuż obok serca. Klaudia miała bardzo dużo szczęścia jednka ta doba o wszystkim zadecyduje.

-A mogę....

-Tak, może Pan wejść do pacjentki - mężczyzna w kiltu uśmiechnął się i odszedł.

-Dziękuję - powiedział bardziej do siebie piłkarz.

Wszedł do sali i zobaczył dziewczynę w bandażach. Była podpięta do respiratora i chyba czegoś jeszcze o czym świadczyła ilość kabelków na pościeli. Usiadł na białym taborecie i złapał Ją za rękę.

-Kochanie nie możesz umrzeć.... Nie teraz kiedy zaczynamy nowy etap w Naszym życiu. Potrzebuję Cię, słyszysz? - mówił, a po Jego twarzy płynęły łzy.

Wtem Jej serce przestało bić. Lekarze wyprosili chłopaka z sali i rozpoczęli reanimację. Usiadł pod ścianą, a myśli same zaczęły krążyć wśród najgorszych scenariuszy. Nie chciał żeby umarła. Dałby wszystko żeby dorwać tego bandytę i odpowiednio wymierzyć sprawiedliwość.

-Przepraszam Panie Robercie... - usłyszał czyjś głos.

-Tak? - podniósł głowę i ujrzał dwóch policjantów.

-My w sprawie postrzelenia. Wie Pan coś więcej?

-Nie. Nie było mnie wtedy w pobliżu.

-Dobrze. A jakieś przypuszczenia kto mógł to zrobić?

-Nie wiem. Może moja była żona albo Marco Reus.

-Dziękujemy - funkcjonariusz zamknął notes, w którym wszystko notował. - Musimy to sprawdzić. A w jakim Ona jest stanie?

-Krytycznym. Reanimują Ją właśnie.

-Proszę być dobrej myśli. Do widzenia!

Chwilę patrzył za odchodzącymi mężczyznami, a później zwrócił uwagę na Mario, który spał z głową opartą o ścianę.

-Ej Misiek budzimy się! - potrząsnął Nim lekko.

-Aleosochodzi? - wymamrotał - A to Ty Robciu. Co z Klaudią? - oprzytomniał.

-Nie wiem. Idź do domu, bo wyglądasz jak siedem nieszczęść.

-Ale...

-Idź. Musisz też powiadomić Kloppa o tym, co się stało. Tylko poproś żeby tu nie przychodzili. Mogę na Ciebie liczyć?

-Jasne. Trzymaj się przyjacielu - przytulił bruneta - Wracam jak tylko będę mógł - dodał znikając za załomem ściany.

-Panie Robercie... - z sali wyjrzała jakaś pielęgniarka.

-Tak?

-Mam dla Pana wiadomość. - miała nieokreślony wyraz twarzy.

-Boże tylko nie to. - ukrył twarz w dłoniach i osunął po ścianie. W głowie zrodziła Mu się najgorsza z możliwych opcji..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Na początku takie małe ostrzeżenie dla osób wrażliwych, bo kilka z nich mnie o to prosiło (Tak Kasia między innymi Ty :>)

Możecie mnie zabić, że skończyłam w takim momencie no ale takie miałam plany.

Dziękuję Wam za komentarze i mam nadzieję, że tutaj też się jakieś pojawią :)

Zapraszam też na nowy rozdział na drugim blogu:

 KLIK

Terminu następnej części nie jestem pewna, ale jeśli dobrze pójdzie w okolicach weekendu się pojawi :)

Pozdrawiam :*