Rozdział 23 :)

*Oczami narratora.

W środku nocy rozległ się dźwięk dzwonka.
-Kogo do cholery niesie o tej porze? - spojrzała na cyferblat, na którym widniała godzina 02:15.
-Ja pójdę - powiedział przez sen Robert.
-Leż, ja już się podniosłam - ruszyła w kierunku korytarza - Co Ty.... - nie dokończyła, bo rozległ się strzał, a w zasadzie dwa strzały.
Lewandowski zerwał się na równe nogi i pognał do przedpokoju. To, co ujrzał z pewnością pozostanie w Jego pamięci na bardzo długi czas. Na posadzce w kałuży krwi leżała Klaudia.
-Jezu.... - tylko tyle zdołał wyartykułować. Chwycił za telefon i zadzwonił po pogotowie. Przyjechali dość szybko i zabrali ranną dziewczynę do Kliniki w centrum Dortmundu.
Brunet postanowił doprowadzić się do porządku i pojechać za nimi. Potykając się o porozrzucane po włamaniu rzeczy udał się do garderoby, a potem łazienki. Po wykonaniu porannej toalety ruszył do szpitala.
-Dzień dobry! Ja chciałbym dowiedzieć się o stan zdrowia dziewczyny, którą przywieziono z ranami postrzałowymi - zwrócił się do kobiety siedzącej w rejestracji.
-A kim Pan jest? - zmierzyła Go wzrokiem.
-Narzeczonym.
-Jest właśnie operowana - zerknęła w dokumenty - Pójdzie Pan tym korytarzem do końca. Sala operacyjna to ostatnie drzwi po lewej stronie.
-Dziękuję - popędził we wskazane miejsce i usiadł na krzesełku. Wykonał telefon do Mario z prośbą aby stawił się w szpitalu najszybciej jak to będzie możliwe.
15 minut później zdyszany 21-latek usiadł obok załamanego mężczyzny.
-Jak to się stało?
-Zadzwonił dzwonek, poszła otworzyć i ktoś Ją postrzelił. W życiu nie widziałem tyle krwi..... Boję się, że ona umrze...-ostatnie zdanie wręcz wyszeptał.
-Nawet o tym nie myśl. Ona ma dla kogo żyć.
-Dlaczego ja nie poszedłem otworzyć tych cholernych drzwi?!
-Widocznie tak musiało być, a obwinianie się nie pomoże. Poza tym musisz być twardy. Ona jest teraz Twoją dziewczyną i jeśli to przeżyje będzie Cię potrzebować.
-Masz rację. Jak chcesz to jedź do domu. Nie wiadomo ile to potrwa.
-Jak już przyjechałem to zostanę. Tylko pójdę po kawę. Chcesz też coś?
-Wodę jakbyś mógł.
Mario przyniósł przyjacielowi pożądany napój i usiadł obok Niego. Jedyne co Im pozostało to czekać. Nagle z drzwi wybiegła pielęgniarka. Wyciągnęła telefon i wybrała jakiś numer.
-Potrzebne trzy jednostki dla grupy AR+ na cito! - powiedziała i zniknęła za ścianą.
-Cholera jasna dlaczego nikt mi nie mówi co tam się dzieje?!- zdenerwował się brunet. Podniósł się i zaczął chodzić od ściany do ściany.
-Uspokój się. I tak nerwy nic Ci nie pomogą..
-Łatwo Ci mówić! Nie Twoja miłość tam leży tylko moja!.
-Siadaj i się nie drzyj - Goetze nie zraził się wrogim tonem Lewandowskiego i zmusił Go do powrotu na krzesełko.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hej. :)
Dziś taki krótki rozdział, bo jakiś Anonim z Aska się bardzo dopominał.
Wiem, że pewnie nie jesteście zachwyceni jego objętością, ale taki właśnie miał być. W sumie lepiej dodać coś takiego niż nic.
Dziękuję Wam za te 6 komentarzy pod ostatnim :) Jesteście świetni :*
Nie wiem kiedy będzie następny wpis, ale na pewno będzie o wiele dłuższy :)
Co do Finału Niemiec to pozwólcie, że zostawię to bez komentarza. Powinniśmy to wygrać i każdy dobrze o tym wie. Szkoda tylko, że sędzia okazał się tępym kretynem... Chyba zrobię zrzutkę dla niego na okulary xD
No to tyle z mojej strony,
trzymajcie się ciepło <3